|
| |
|
Poëzie van en door
EZW |
|
Stille kracht.
Wat betekenen nog,
mijn troostende woorden,
als je zelf al,
de hemel,
zo wondermooi,
helderblauw hebt gekleurd.
Tienne |
ja 't is waar
Hoe dicht nog
dichter kon ik niet
gedicht in zicht
dicht dicht
open en toch gedicht
dichterlijke vrijheid
dicht en opgesloten
sluit ik dit gedicht
chauffeurke |
|
Ik zag een ster,
ik dacht aan
jou.
Ze stond zo ver,
ik dacht wat
nou.
Kon ze maar
even,
dicht bij zijn.
Ik zou leven,
bij jou heel
fijn.
Je zou mijn
meisje zijn,
je zou in mijn
hartje wonen.
Samen vinde we
dat fijn,
ik zou je echte
liefde tonen.
big ietie
|
Noodkreet!
Een gebaar,
een hand,
een lach,
een ontmoeting vol genegenheid.
Hoop,
liefde,
met jouw ondersteuning.
Daar zijn,
op de cruciale momenten.
dat is,
het goede recept,
voor een vriend,
in nood.
Tienne |
"Nagelaten sporen
in het zand
volgde ik naar het
Niemandsland
van mijn droge denken
Een nevel
van oneindigheid
ondoordringbaar zoeken
naar werkelijkheid
Ogen die nog kijken
beelden die vervagen
't leven niet meer
dragen
Heel even nog
voelde ik jouw hand
de zee
de zon
het water
en het zand " Valentina
|
Ik liep eens naast mijn schoenen
mijn god wat was dat fijn
nou moet u namelijk weten
mijn schoenen waren een maatje te klein.
majumau
Gelukkig was ik niet op reis naar
peking,
want ik kreeg onverwachts een longonsteking.
Na een eerstemaal (03u)de dokter bij mij thuis,
lag ik enkele uren later(09u) al in het ziekenhuis.
Daar lag ik heel lang op de afdeling spoed,
en de onderzoeken en de verzorgingen waren er goed.
Ik heb daar niet liggen roepen, tieren of bellen,
maar de dokters eerst hun diagnose laten stellen.
Van in de gang van mijn nieuw thuis werd ik al begroet,
en innerlijk voelde ik mij al welkom en dat deed mij heel
goed.
Daar heeft het verplegend personeel hun uiterste best
gedaan,
en na 5 dagen kon ik al terug op mijn eigen benen gaan
staan.
Westerling |
|
Vriendjes
In het leven heb je vriendjes,
Vriendjes allerlei
Maar dan waren wij nog kindjes
Kindjes allebei
En jaartjes later waren het vriendinnen
Vriendinnen allerlei
Wij wisten niet hoe eraan te beginnen
Beginnen aan die vrijerij
Toen stapten wij samen in het leven
Het leven allerlei
Want wij hadden ons woord gegeven
Gegeven allebei
Dan hadden wij ook kindjes
Kindjes allerlei
En van de vroegere vriendjes?
Vriendjes, zijn er niet meer bij
Die zijn al lang vergeten
Vergeten allerlei
Wat kan dat ons nog deren
Deren, is er niet meer bij
Victor 10 |
|
je bent geboren,
door liefde
van twee mensen.
Je bent hier
gekomen,
omdat zij
dat wensen.
Je zag da
aarde,
uit je
kleine oogjes.
Je zag het
leven,
je keek naar
de eerste regenboogjes.
Je begreep
toen nog niks,
de eerste
liefde die je kreeg.
Je weende
plots,
toen
iedereen zweeg.
big ietie
|
|
Zeven rode
roosjes elk jaar,
leg ik op
moeders graf.
Dan groet ik
moeder daar,
omdat ze om me
gaf.
Zeven roosjes in
een boeket,
om haar in de
hemel te geven.
Boeketje dat ik
op de strooiweide zet,
want in mijn
hart blijft ze verder leven.
Op haar
verjaardag elk jaar,
doe ik dit voor
de liefste vrouw.
Al mis ik
haar,zeg ik altijd zowaar,
op haar
steunende woorden dat ik mijn leven bouw.
big ietie
Loslaten wat je zo dierbaar was!
Moeder!
Ik nam haar handen,
in de mijne,
waar eens mijn bestaan,
geborgen lag.
Moe gestreden,
tegenover een ongelijke strijd,
gleed je stilletjes weg,
naar het licht hier ver vandaan.
Zelf de laatste wenk,
was jouw hartelijke glimlach.
Mooi,
waren de uren, de dagen met jou,
want niemand,
op deze wereld,
was zo zorgzaam als jij.
In mijn gedachten,
draag ik jou,
steeds verder mee.
Misschien later,
hier ver vandaan,
zie ik jou,
ooit weer.
Tienne |
Stille Eenvoud
Ik weet niet of ik wenen moet,
of heerlijk blij moet zijn.
Ik voel zo zo wonder mij te moed,
Zoud dat nu LIEFDE zijn ?
Hij sprak me gisteren avond aan,
en zei vol tederheid,
"Mag ik een eindje met je gaan,
Je weg is stoch zo wijd ?
Hij voegde zich aan mijne zij
Ik zei hem niet :"Ga heen"
Wat scheen die weg me nu toch kort,
Die weg zolang alleen,
Somwijlen keek in stil naar hem
of hij me niet aanzag,
En iedere maal had hij 't gezien
Hoe dat toch komen mag.
Hij zeide dat hij mij aanbad
en immer aan me dacht,
Hij sprak zo mooi,hij sprak zo zoet
Zo heerlijk lief en zacht
Ik weet nog hoe hij mijne hand
toen in de zijne nam
En ik, ik heb geen woord gezegd
en 'k weet niet hoe dat kwam
Hij kuste dan op mijnen mond
en wonderzoeten zoen
Ik dacht wat is die jongen stout
maar 'k liet hem toch maar doen
Kom jij hier morgen avond weer
zeg liefste Elsje zeg
En eensklaps riep ik bevend : JA
en 'k liep vol schaamte weg
'k Sta voor de spiegel en ik bloos
is 't van verlegenheid ?
Of is 't omdat ik van zijn vraag
Zo raar heb :"JA" gezeid ?
'k Ben zo gelukkig en tevree
en toch ik voel een traan
Wat ik vanavond nu ga doen ?
Wel ja ik zal maar gaan
UISJEBEE. |
|
Doof zijn.
Alles lijkt,
zo vredig en stil.
Onhoorbare klanken,
kwellen mijn geest.
Mensen,
lachen en kijken.
Praten ze over mij?
Leven,
in afzondering,
is niet mijn stijl.
Kleuren,
een bron van energie.
Gebarentaal,
bevrijdt mij,
uit mijn isolement.
Tienne |
De paardebloem
In weidse velden
slenter ik dromend
stappend uit ’t verleden
op weg naar morgen
paardebloemen plukkend
om met diepgevulde longen
de witte pluizen
hun vrijheid te gunnen
ze dwarrelen en vallen
als jeugdige herinneringen
waar ze ontkiemen
stilzwijgend voor het nageslacht
chauffeurke |
|
Dementeren.
Het overvalt je,
ontkennen is zinloos,
verdriet raakt je.
Het begon gisteren,
een woord, een naam, een fragment.
Alsmaar vertel je,
over vroeger,
datum, tijd en belevenissen.
Onrustige stilte,
slechts nog vaag,
onsamenhangende woorden.
Vandaag,
staar je wezenloos,
voor je uit.
Tienne |
ooit zal ik zelf vertrekken
wanneer en hoe
ik weet het niet
morgen misschien
De laatste reis.
Wanneer zou ik vertrekken
en naar waar zou ik gaan
reizen zonder inpakken
naar het ongekende
zonder catalogus
gratis en voor niets
naar het paradijs
waar de zon in het donker schijnt
is het een last minut
en vertrek ik onverwachts
of is de reis geboekt
voor ooit een dag
nieuwsgierig hoe het er zal zijn
niet echt verlangend
naar de heimwee
die ik als bagage draag.
chauffeurke |
|
De inktpot
van Gezelle
Hij dopte en sopte
de pen in de inkt
’t schrijvershart klopte
het schrijft en verzint
woorden in rijen
zinnen na elkaar
over liefde en vrijen
voor hem en voor haar
de pen die ging drogen
’t was blank op ’t papier
en ’t krassend vermogen
nam een draai en een zwier
hij dopte en sopte
terug in de pot
en ’t woord die ontpopte
die maakte hem zot
hij schreef met veel zwier
en dan met een veeg
voor ieders plezier
schreef hij de inktpot leeg.
chauffeurke
|
Het verleden heeft rimpels gemaakt
op onze huid op onze ziel
en soms als een zegen
heeft geluk ons aangeraakt
als lang verwachte regen
die uit de hemel viel.
Niet altijd was het zo
moeilijke tijden een zwaar bestaan
rimpels baanden zich een weg
als een teken van lijden
wat heeft het leven ons soms aangedaan.
Rimpels vertellen ons alles
geluk liefde verdriet en pijn
geen rimpel die 't niet weet
't leven is niet altijd zonneschijn.
majumau
|
|
De stilte van de nacht
die nu mijn heimwee
draagt
Heimwee naar ooit
mijn jeugd, verlangend
naar het leven dat
komen zou.
Het is geweest bijna
voorbij
een halve eeuw bewust
de rest was kinderspel
met veel groeipijn...
Het wordt weer stil
zou het er donker zijn?
Werner
Afscheid in kleur
Ik kuste haar
elke dag opnieuw
roze op roze lippen
telkens we afscheid namen
ik kuste haar, zomaar
teder
roze lippen
op een blanke wang
ik kuste haar
roze op blauwe lippen
omdat de dood
als afscheid kwam
chauffeurke
Bebloemd
Bloemen, bloemen en nog eens bloemen
ze lagen er in alle soorten
ontwaakt uit een bloemenbed
uit bloembollen gegroeid
zelfs de straat kreeg een bloemendek
gekleurd op grijs beton
bloembakken, vazen of manden
nog groter was het bloementapijt
en ik, ik kom naar het schijnt uit een
bloemkool
ver van een bloem te zijn
want onkruid vergaat niet
tot op de dag dat ik een bloemenkrans
krijg
chauffeurke |
bloemen komen vaak voor in gedichten
sommige gedichten bundelen
als tuilen
worden het bloemlezingen
Bloemen in graniet
Gisteren
was er moederdag
groene stengels
in kristallen vazen
bloemen bloeien
tussen harten
levendig
geboren liefde
moeders
schenken kinderen
kinderen
brengen geschenken
vandaag
witte bloemen
gegrift
in zwarte graniet
moeders
stilleven
dorre bladeren
omgekeerde bladzijde
koele
zwarte steen
herbergt
moederdag
herinneringen
groeien
tussen naam
en kruis
moeder
verjaart niet meer
bloemen in graniet
blijven eeuwig
orch…idee
ma…delief
bruid…sluier
vergeet me nietje.
chauffeurke
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
